ارزیابی ارگونومیک خطر ابتلا به اختلالات عضلانی- اسکلتی پرستاران به روش qec و تأثیر ۸ هفته حرکات اصلاحی منتخب و مداخلات ارگونومی شغلی بر میزان مواجهه آن ها

زمینه و هدف: در نگرش ارگونومیک جهت کاهش اختلالات عضلانی- اسکلتی در محیط کار می­بایست تمام مواردی که در وقوع آسیب­ها نقش دارند، مورد ارزیابی قرار گیرند. این نگرش می­تواند زمینه­ساز دستیابی به راه­حل بهینه جهت حذف یا کاهش شیوع اختلالات عضلانی-اسکلتی در محیط کار شود. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی ارگونومیک خطر ابتلا به اختلالات عضلانی- اسکلتی پرستاران به روش qec و بررسی تأثیر 8 هفته حرکات اصلاحی منتخب و مداخلات ارگونومی شغلی بر میزان مواجهه آن ها  بود.  مواد و روش ها: بدین­منظور از پرسشنامه نوردیک و روش ارزیابی سریع مواجهه (qec) در 6 وظیفه کاری پرستاران استفاده شد.  نتایج: 7/85% از پرستاران، کار در محیط شغلی را عامل اصلی ایجاد اختلالات عضلانی- اسکلتی گزارش کردند و 89% از وظایف مورد مطالعه پرستاران در سطح بالا یا خیلی بالای ریسک قرار داشتند. همچنین تفاوت معنی­داری در تکنیک­های مختلف مشاهده شد (p<0.05)، به طوری که جا­به­جا کردن بیمار (7/87%) بیشترین امتیاز ریسک را به خود اختصاص داد و پس از آن دارو دادن (2/66%)، رگ­گیری (1/65%)، پانسمان کردن (5/64%)، شرکت در ویزیت بیماران (9/59%) و گزارش­نویسی (1/51%) در مراتب بعدی ریسک قرار گرفتند. پس از 8 هفته تمرینات اصلاحی و مداخلات ارگونومی در میزان خطر ابتلا به اختلالات عضلانی– اسکلتی کاهش معنی­داری مشاهده شد (p<0.05).  نتیجه گیری: بالا بودن سطح ریسک خطر، نشانه آسیب­زا بودن شرایط و محیط کار در بیمارستان بود که اصلاح تکنیک جا­به­جا کردن بیماران و بهبود شرایط بلند کردن بیماران و اصلاح سایر تکنیک­های مراقبتی و همچنین حرکات اصلاحی منتخب موجب کاهش سطح ریسک خطر شد.